Ik wist niet dat ik me zo’n zorgen kon maken om iemand die ik niet ken. Anne Faber is nu al elf dagen vermist en ik heb een knoop in mijn maag. Wat is er toch gebeurd? Iedereen had Anne kunnen zijn. Mijn vriendinnen, ikzelf. Ik ben haar vast weleens tegengekomen bij de vrouwen-wc’s bij het Gras van de Buren. Ik heb haar vast ooit ingehaald op een van Utrechts drukke fietssnelwegen. Op een foto die voorbijkwam, draagt Anne een zwart-wit gestreept coltruitje. Ik heb dat truitje ook. Van de Zara.
Mijn vriendin Milou heeft eenzelfde soort zwarte opoefiets, Karen stuurde me laatst een verregende selfie met een zuur gezicht, Jess heeft dezelfde regenjas. Anne zou zó een van ons kunnen zijn.
En ja, ook mijn vriendinnen en ik bewegen ons door bossen op schemertijdstippen en langs afgelegen plekken. Lisa maakt graag avondwandelingen door de donkerte van de stad, Roxanne fietste laatst op haar stadsbarrel van Utrecht naar haar werk in Hilversum.
Ikzelf was drie weken geleden nog in Bilthoven – op de route die Anne graag fietste. Ik had een afspraak bij een bedrijf dat daar zit. Daarna wandelde ik uren door het bos. Halverwege begon het te regenen. Ik trok mijn sjaal over mijn hoofd en dacht nog: ik had de weersvoorspellingen moeten checken.
Ik verbaasde me erover dat mensen vraagtekens plaatsten bij Annes fietstocht. De familie Faber voelde zich door al die rottige kritiek zelfs geroepen te vertellen dat die fietstochtjes nou eenmaal één van de dingen zijn die Anne graag doet. Op sociale media vonden mensen het ‘onbegrijpelijk’ dat iemand om 17.00 uur nog zo’n fietstocht gaat maken in de regen. Ik vind het onbegrijpelijk dat iemand die om 17.00 nog zo’n fietstocht gaat maken in de regen, spoorloos verdwijnt.
En wat moeten vrouwen dan? Zich aan een avondklok houden? Niet meer na een borrel of werkoverleg of training terugfietsen? Al gaat een vrouw midden in de nacht poedeltjenaakt in Kanaleneiland staan: níemand mag zomaar verdwijnen.
Ik zou willen dat we meisjes niet zo snel onverstandig noemen. Dat we niet met het vingertje wijzen en de schuld bij hen neerleggen als er iets misgaat.
Maar nog liever zou ik leven in een wereld waarin alle meisjes gewoon in hun eentje door de regen kunnen fietsen.